Μπήκε ο Νοέμβριος και ο χειμώνας στο χωριό δεν είναι παίξε γέλασε. Το κρύο τις πιο πολλές φορές σε τρυπάει ως το μεδούλι. Και δεν μιλάμε για...
Μπήκε ο Νοέμβριος και ο χειμώνας στο χωριό δεν είναι παίξε γέλασε.
Το κρύο τις πιο πολλές φορές σε τρυπάει ως το μεδούλι. Και δεν μιλάμε για τις βαρυχειμωνιές με το χιόνι πάνω από το γόνατο που δεν σε αφήνε να ξεμυτίσεις. Παλιότερα, δεν διευκόλυναν και τα σπίτια.
Σχεδόν αταβάνωτα όπως ήταν τα περισσότερα και μερικά αβέρτα,δίχως χωρίσματα , δεν είχαν τη στεγανότητα που έπρεπε ώστε να διατηρείτε η ζεστασιά.
Το τζάκι με τέτοιες συνθήκες τι να σου κάνει.
Σόμπες δεν υπήρχαν. Ζεστενώσουνα μπροστα και πίσω στην πλάτη πάγωνες.
Με τα πανωφόρια κάθονταν γύρω στη γωνιά οι άντρες και με σφιχτοδεμένες τις μπέρτες,και το μαντήλι οι γυναίκες.
Το τζάκι έπρεπε να τροφοδοτείται συνέχεια με χοντρά κούτσουρα,που ήταν ποστιασμενα μέχρι απάνω έξω από τις αυλές και στους κήπους κουβαλημένα το καλοκαίρι από τον κάμπο και από τους λόγγους.
Είκοσι με τριάντα φορτώματα ξύλα και έφταναν δεν έφταναν για να βγάλει το κάθε σπίτι το χειμώνα.Γι αυτό στο τέλος του καλοκαιριού όταν μαζευόταν οι δουλειές στα καπνά,η μεγάλη φροντίδα ήταν να κοπούν τα ξύλα του χειμώνα. Πόσες αιωνόβιες βελανιδιές , αγραπδιές και αλλά δέντρα δεν θυσιάστηκαν για λίγη παραπάνω ζεστασιά στο <βωμό> (το τζάκι) του σπιτιού.
Με το κάψιμο σχεδόν όλη μέρα όλους τους χειμωνιάτικους μήνες έπιαναν κάπνα μπόλικη οι καμινάδες.
Έτσι όταν τελείωνε η έμπαινε ο χειμώνας γινόταν απαραίτητα το ξεκάπνισμα του μχαριού (τζάκι).Με ένα μακρύ ξύλο και στην άκρη ένα φρύγανο ή πανιά καθάριζε η καμινάδα.
Παρ΄όλα αυτά δεν ήταν λίγες οι φορές που έπαιρνε φωτιά το μχαρί και αν δεν το προλάβαιναν κινδύνευε να καεί ολάκερο το σπίτι.
Υπήρχαν στο χωριό πολλά τέτοια περιστατικά. Αλλά η θαυμαστή αλληλεγγύη σε τέτοιες στιγμές του κόσμου αποκαθιστούσε (συνήθως με εράνους σε βαντακια καπνού) γρήγορα και με τον καλύτερο τρόπο τη ζημία του κακότυχου χωριανού.
COMMENTS