ΟΙ ΕΥΖΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ

Οι εύζωνες Εισπράττουν καθημερινά την αγάπη και το θαυμασμό του κόσμου, που παρακολουθεί την αλλαγή ή τη διέλευση όταν περνούν από μπρ...

Οι εύζωνες Εισπράττουν καθημερινά την αγάπη και το θαυμασμό του κόσμου, που παρακολουθεί την αλλαγή ή τη διέλευση όταν περνούν από μπροστά του.

Πλήθος κόσμου συρρέει στο Σύνταγμα καθημερινά, στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, στο Προεδρικό Μέγαρο ή έξω από το στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς επί της οδού Ηρώδου Αττικού, για να παρατηρήσει τους ακίνητους σκοπούς.

Όλοι περιμένουν τη στιγμή που θα ξεκινήσουν να κινούνται, κάνοντας τα ιδιαίτερα ευζωνικά βήματά τους.

Θέλουν να δουν από κοντά τη συνέχιση της ζωντανής παρουσίας των Ευζώνων, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στους εθνικούς μας αγώνες από το 1821 μέχρι το 1940 και με τις ηρωικές τους πράξεις έγιναν τα σύμβολα του ηρωισμού και της θυσίας για την Ελλάδα.

Η επιλογή τους μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να γίνει. 

Γι’ αυτό και ο κάθε ένας από αυτούς , εκτός από ανάστημα και άριστη σωματική διάπλαση, διαθέτει χαρακτήρα και ήθος και πίστη προς την αποστολή του εύζωνα. 

Χαρακτήρας και Ήθος.

Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που σε τελική ανάλυση μετρούν και κάνουν τη διαφορά.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απαραίτητα αλλά μονάχα επικουρικά.

Τι είναι αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς; 

Που στέκονται τόσες ώρες ακίνητοι? 

Η στολή τους;

Τα βήματά τους; 

Ο συγχρονισμός;

H Ιστορία τους;

Η πειθαρχία τους;

Όλα αυτά μαζί κάνουν ξεχωριστό αυτόν που φέρει την τιμή και το όνομα του Εύζωνα. 

Ο Εύζωνας  υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία με τιμητικό χαρακτήρα τις τελευταίες δεκαετίες και απεικονίζεται σαν «Ελληνικό Σύμβολο» θυμίζοντας στον Ελληνικό Λαό το ένδοξο παρελθόν της πατρίδας του.

Οι Εύζωνες, καλά ζωσμένοι  με ψυχικά και σωματικά χαρίσματα που φτάνουν και περισσεύουν, είναι οι καλύτεροι οπλίτες που υπηρετούν στις τάξεις του Ελληνικού στρατού.

Είναι οι επίλεκτοι στρατιώτες.

Μια έκφραση λέει "όταν ο θνητός γίνεται αθάνατος", εναρμονίζεται πλήρως με το πνεύμα και τη φιλοσοφία που αποκτούν όλοι όσοι εκπαιδεύονται για Εύζωνες.

Γεννιέται η  αντίληψη ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια και η νοοτροπία πως το σώμα δεν μπορεί να εγκλωβίσει σε καμία περίπτωση τη θέληση του πνεύματος. 

Η διαδικασία είναι τέτοια, ώστε μέσα απ’ αυτή, παρακολουθείς τον εαυτό σου να παραδίνεται πολλές φορές στον πόνο, όμως την ίδια στιγμή η ψυχή σου γιγαντώνεται. 

Φανταστείτε μία διαδικασία εκγύμνασης της ψυχής και του χαρακτήρα.

Δεν νιώθει πόνο, γιατί τον πόνο τον νικάει καθημερινά. 

Δεν φοβάται , γιατί δεν έμαθε να φοβάται. 

Γαλουχήθηκε με αυτόν τον τρόπο

Προσπαθεί να εκτελέσει όσο καλύτερα γίνεται αυτό που έμαθε, με όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, συνέπεια και συγκέντρωση. 

Μπροστά στο μνημείο δεν είναι ο οποιοσδήποτε από μας. Είναι αθάνατος, είναι Εύζωνας, είναι κομμάτι της παράδοσης, συνώνυμο της Δημοκρατίας και της ελευθερίας , είναι Εθνικό σύμβολο. 

Πόσο δέος προκαλεί στον οποιοδήποτε η φύλαξη του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, μνημείο αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες στρατιώτες, που θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας! 

Έρχεται αντιμέτωπος με το νυχτερινό Μνημείο. Φωτισμένο μονάχα από τα πλαϊνά και με τις σκιές να παίζουν παντού γύρω του. 

Ενώ κοιτάει στην ευθεία, με την περιφερειακή του όραση βλέπει τους Εύζωνες που φεύγουν από τη σκοπιά να αφήνουν τη σκιά τους στον τοίχο του Μνημείου.

Και μπορείς να νιώσεις όλες τις προηγούμενες γενιές πολεμιστών που πάλεψαν για τα δικαιώματα που έχεις και θεωρείς δεδομένα σήμερα, να έρχονται και να συναντούν τα πρώτα σου βήματα πάνω στον Ιερό αυτό χώρο από Αιώνιο Μάρμαρο. 

Ο Άγνωστος Στρατιώτης, ξαπλωμένος στο πλάι, κρατώντας στο αριστερό του χέρι την ασπίδα, δίνει την εντύπωση ότι αναπαύεται ζωντανός και ότι είναι έτοιμος να σηκωθεί.

Οι Εύζωνες Θυμίζουν σε όλον τον κόσμο ότι «η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.». 

Πόσο υπερήφανο τον κάνει η φύλαξη του Προεδρικού Μεγάρου, καθότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο εγγυητής του δημοκρατικού πολιτεύματος!  

Από τη στιγμή που θα φορέσει τα Ευζωνικά αποτελεί μέρος της ιστορίας.

Αυτό τον κάνει διπλά υπεύθυνο, φιλτράρει το οτιδήποτε και προσέχει κάθε στάδιο της ετοιμασίας του. 

Αν εκπαιδεύσει το μυαλό και την ψυχή, το σώμα απλά ακολουθεί κι αντέχει.

«Όταν είναι πάνω στο μνημείο δεν μπορεί τίποτα να τους αποσπάσει την προσοχή.

Είτε είναι 1.000 άτομα κάτω, είτε 10 γι΄αυτούς είναι το ίδιο».

Για κανέναν λόγο δεν θα γυρίσουν το βλέμμα τους γιατί πολύ απλά, μέσα από την  εκπαίδευση τους και την πειθαρχίας τους , προέρχεται η βαθιά συναίσθηση του καθήκοντός τους, ότι είναι δηλαδή άγρυπνοι φρουροί της ιστορίας μας και των παραδόσεών μας. 

Ταυτίζεται με την ελληνική λεβεντιά και αξιοπρέπεια, αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες και αποτελεί παράδειγμα στρατιωτικής αρετής και ήθους. 

Μέσα από την εκπαίδευση καταφέρνει να πειθαρχεί στο σώμα του και όχι το σώμα του να πειθαρχεί σ΄αυτόν. 

Συνεχίζει και φτάνει στο στόχο του σπάζοντας τη γραμμή του φόβου, του πόνου και της αβεβαιότητας.

Είναι ένα μεγάλο σχολείο ζωής και το μάθημα είναι , πως όταν προσπαθείς κάτι, δείχνοντας υπομονή, επιμονή και πειθαρχία, καταφέρνεις πολλά πράγματα. 

Μοιράζεται τα πάντα με τους άλλους, νιώθει ιδιαίτερα ικανός, έχει πάντα ηθικό,             και δεν "σπάει" ΠΟΤΕ. 

Απονέμει φόρο τιμής σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για ένα κόσμο που δεν θα γευόντουσαν οι ίδιοι. 

Είχαν καθήκον είπαν. Καθήκον έχει κι΄αυτός.

Αυτό που καλείται να κάνει είναι η συνέχιση μιας παράδοσης ,και η απόδοση τιμών σε όλους τους νεκρούς που έπεσαν για την πατρίδα και τα υψηλά ιδανικά. 

Την ίδια στιγμή προτρέπει τους ανθρώπους να παλεύουν για το καλύτερο. 

Είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση, ένα κίνητρο προκειμένου κάποιος να διεκδικήσει το ανέφικτο.

Οι Εύζωνες είναι κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας.

Μέσα από την ιστορική δράση των ευζωνικών ταγμάτων, οι εύζωνες έχουν αναχθεί σε σύμβολα γενναιότητας για τον ελληνικό λαό. 

Η ένδοξη δράση τους κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπήρξε καταλυτική με αποτέλεσμα οι εύζωνες να λάβουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού την εικόνα ηρώων. 

Έντονη δράση είχαν τα ευζωνικά τάγματα και κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων ένοπλων συγκρούσεων του 20ού αιώνα στις οποίες είχε εμπλακεί ο ελληνικός στρατός (Μικρασιατική Εκστρατεία, Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος).

«Κάποιοι πιστεύουν ότι η σημαία είναι ένα πανί, άσπρο-μπλε. Κάποιοι άλλοι όμως πιστεύουν πως πίσω από αυτήν την σημαία υπάρχει μια πατρίδα. Σίγουρα οι Εύζωνες δεν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Σε καμία περίπτωση. 

Υπάρχουν αγώνες, ιδεώδη, η Ελλάδα. 

Αν δεν έχουν ιδεώδη, δεν μπαίνουν μέσα. Όχι γιατί κόβονται, αλλά γιατί πρέπει να πιστεύουν σε αυτό που πάνε να υπηρετήσουν, κάτι το οποίο ενισχύεται πολύ περισσότερο μέσα στη φρουρά.

Πολλές πράξεις ηρωισμού των Ευζώνων θα μείνουν άγνωστες. 

Όλες αυτές όμως τις εκπροσωπεί η πράξη του Εύζωνα Κωνσταντίνου Κουκίδη, ο οποίος ήταν φρουρός στην Ακρόπολη, στις 27 Απριλίου 1941, την πρώτη ημέρα παρουσίας  των Γερμανών στην Αθήνα. 

Όταν ένα γερμανικό απόσπασμα με επικεφαλής τον λοχαγό Γιάκομπι (Peter Jacoby) και τον υπολοχαγό Έλσνιτς (Georg Elsnits), ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να αναρτήσουν τη γερμανική σημαία, ζήτησαν από τον Κουκίδη να υποστείλει την Ελληνική. 

Ο Εύζων Κουκίδης βουβός και βουρκωμένος κατέβασε την ελληνική σημαία και προκειμένου να μην την παραδώσει στους γερμανούς κατακτητές, τύλιξε το κορμί του μ’ αυτή και πήδηξε από την Ακρόπολη. 

Η Ελληνική Σημαία έγινε σάβανο για τον Κώστα Κουκίδη, όμως δεν έπεσε στα χέρια των κατακτητών.

Το παραπάνω, είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν όσοι πηγαίνουν για να υπηρετήσουν στην Προεδρική Φρουρά και μαζί με τον συμβολισμό και την ιστορία της ευζωνικής στολής, μαθαίνουν για τα ιδανικά και τον ύψιστο φόρο τιμής που έχει ένας Εύζωνας. 

Κάποιοι που θέλουν να φορέσουν την τιμημένη ευζωνική στολή είχαν Εύζωνα τον πατέρα, τον παππού ή τον προπάππου τους και είναι η απόδειξη ότι αποτελούν κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας.

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, τη σημερινή στολή του Εύζωνα τη φορούσαν οι κλέφτες και οι αρματολοί.

Η λιτή τους ενδυμασία, σε συνδυασμό με την ευτελή ποιότητά της, έδωσε στον Εύζωνα το προσωνύμιο «τσολιάς» (αυτός που φορά τσόλια, κουρέλια).

                       

                             

                                                                                                                              

                                    

Στην Επανάσταση του 1821 καθιερώθηκε ως εθνική ενδυμασία όλων των αρχηγών και οπλαρχηγών. 

Tο κόκκινο φάριο συμβολίζει την αιματοχυσία της επανάστασης του 21 κατά των Τούρκων και ο μαύρος θήσανος συμβολίζει τα δάκρυα των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής.

Και τέλος οι 400 πιέτες της φούστας τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους. 

Κατά την διάρκεια των παρελάσεων και της διέλευσης για να αναλάβουν την υπηρεσία τους, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και στο Προεδρικό Μέγαρο, χτυπάνε τα πόδια τους επιβλητικά.

Τα χτυπάνε για να ακούν οι πρόγονοί μας ότι είμαστε ζωντανοί και ελεύθεροι. 

Η αίσθηση του να φοράει τα τσαρούχια, ένα από τα βαριά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σύμβολα της Ευζωνικής στολής. Είναι απερίγραπτη. 

Είναι σα να μπαίνει σε χρονομηχανή και να ταξιδεύει πίσω στους αγώνες των προγόνων μας.

Λένε πως τα τσαρούχια είναι βαριά, και όντως Ισχύει. 

Το ζευγάρι ζυγίζει 2,5-3 κιλά, αναλόγως το μέγεθος!

Αλλά ακόμη περισσότερο βάρος τους δίνουν το αίμα και τα δάκρυα που τα έχουν ποτίσει τόσα χρόνια οι αγώνες των πολεμιστών, οι οποίοι τα φόρεσαν πριν από εμάς για την Πατρίδα, την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.

Όταν πλέον κάποιος γίνει εύζωνας και ξεκινήσει για την υπηρεσία στις οδούς Ηρώδου Αττικού ή στην Β. Σοφίας βλέπει ότι από το σημείο που περνάν οι Εύζωνες, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου σχηματίζεται ένα λευκό μονοπάτι από το χτύπημα των τσαρουχιών. 

Το μονοπάτι αυτό σύμφωνα με τους Εύζωνες συμβολίζει το δρόμο προς τους απελευθερωτικούς αγώνες. 

Οι Εύζωνες δεν βγαίνουν από αυτό το μονοπάτι ότι και να συναντήσουν.

Πειθαρχία-Λεβεντιά-Πείσμα, είναι τα απαραίτητα συστατικά για να καταφέρει κάποιος να τελειώσει την εκπαίδευση. Εφόσον το καταφέρει όμως, αρχίζει η μεταμόρφωσή του. 

Αλλάζει και το μυαλό του και η περπατησιά του. Αποκτά μια στιβαρότητα και μια σιγουριά που τον ακολουθεί και μετέπειτα, στην πολιτική ζωή του. 

Αυτή η μεταμόρφωση είναι το πιο μαγικό πάνω του. 

Μια φορά Εύζων για πάντα Εύζων, λένε.

Από τη στιγμή που εκπαιδεύεται τον τίτλο αυτόν θα τον κουβαλάει μια ζωή. 

Αποκτάει μια απίστευτη λεβεντιά και πείσμα. 

Πείσμα για τον εαυτό του, για να τα καταφέρει, για τους γονείς του, για την πατρίδα, για τους αξιωματικούς και τους εκπαιδευτές του, μα πάνω απ΄όλα για την Ελλάδα.

Οι μνήμες δε σβήνουν ποτέ, πάντα ξυπνάνε. Ποτίζεται πλέον το αίμα. 

Όπως εκπαιδεύεται εκεί μέσα, έτσι καλείται να συνεχίσει τη  ζωή του.

Μερικά πράγματα ξεκινούν από την παιδεία, από το πως γαλουχείται από την οικογένεια και το σχολείο ένα παιδί , για να φτάσει στο σημείο να υπηρετήσει κάτι που τιμά τον ίδιο, την οικογένειά του και την πατρίδα. 

Θεωρούν ότι είναι ικανοί να μπουν στο σώμα και να τα καταφέρουν. 

Νιώθουν ότι πρέπει να είναι αντάξιοι αυτού του βάρους που έχει η πατρίδα και η σημαία. 

Μετά έρχεται και η οικογένεια, αλλά νομίζω πως πρώτα το κάνουν για την πατρίδα. Το κίνητρο είναι ηθικό. Για τα ιδεώδη που έχουν. Αυτό είναι το χρέος τους, να υπηρετήσουν επάξια την πατρίδα.

Το τέλος της θητείας τους θα τους βρει γεμάτο αναμνήσεις. 

Θα πάρουν ένα πολύ σημαντικό μάθημα ζωής. 

Είναι μία σπουδαία εμπειρία και θα γίνει μία σημαντική ανάμνηση. 

«Είναι αυτό που θα προτρέψουν στα παιδιά τους να το κάνουν και να το ζήσουν με όλη τους τη δύναμη.

Οι μνήμες από τη θητεία αυτή θα τους ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή. 

Θα καταφέρουν να γνωρίσουν πολύ καλύτερα τον εαυτό τους και να αποκτήσουν  μεγαλύτερη πειθαρχία και υπομονή.

Ο Εύζωνας δεν είναι ποτέ μόνος του!  

Έχει μαζί χιλιάδες, η αγάπη που παίρνει από τον κόσμο είναι ατελείωτη, αστείρευτη. Βρίσκεται στα σπίτια ανθρώπων από όλα τα κράτη, Αμερική, Ρωσία, Κίνα, Αυστραλία. Ο τουρίστας δεν ξέρει καν το όνομά του , όμως με καμάρι φωτογραφίζεται δίπλα του. 

Άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων και ηλικιών κάνουν μία μικρή στάση για να φωτογραφηθούν.

Οι Εύζωνες αποθεώνονται παντού. Πολύ περισσότερο στο εξωτερικό. 

Εκεί που ζουν Έλληνες τους οποίους καθετί από τη πατρίδα, τους συγκινεί. 

Πόσο μάλλον οι Εύζωνες.

Όλοι τους θαυμάζουμε για το αστείρευτο κουράγιο και την θέληση που επιδεικνύουν, υπηρετώντας την πατρίδα μας!  

Όσοι υπηρέτησαν στην Προεδρική Φρουρά, έχουν  να λένε ότι είναι η πιο τιμητική θέση στα στρατιωτικά τους καθήκοντα. 

Όπως λένε οι ίδιοι νιώθουν ευγνωμοσύνη που τους δόθηκε η ευκαιρία να υπηρετήσουν στη μονάδα. 

Πράγματι, τη θητεία στο επίλεκτο αυτό σώμα, δεν μπορεί κανείς να την ξεχάσει θα την κουβαλάει σε όλη σου τη ζωή, συζητώντας  για αυτό ακόμη κι ύστερα από πολλά χρόνια. 

Οι Εύζωνες, όμως, έχουν πολλά να πουν και ακόμα περισσότερα να μας διδάξουν.

Ένα μπράβο για τη λεβεντιά, την αρχοντιά, τον χαρακτήρα, το φιλότιμο, την ευγένεια, την αλήθεια, την απλότητα, την πίστη, την πειθαρχία, τη θέληση και τη δύναμη της ψυχής αυτών των παιδιών.

Παιδιών με αξίες και ιδανικά. 

Εύζωνες, ήρωες, που μας κάνουν να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια.

Τελικά ζούμε σε μια χώρα που γέννησε το θάρρος, και αυτά τα παιδιά μας, μας το υπενθυμίζουν…….. Ας μην το ξεχνάμε!

Συγγραφή κειμένου: Λαογράφος - Βραχάς Θ. Δημήτριος