25η Μαρτίου: O λαός μας επέλεξε να ενώσει την επέτειο της εθνικής του παλιγγενεσίας με τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτ...
25η Μαρτίου:
O λαός μας επέλεξε να ενώσει την επέτειο της εθνικής του παλιγγενεσίας με τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Kοινός παρονομαστής των δύο γεγονότων η ανυπολόγιστη αξία της ελευθερίας. «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον».
Κλείνει το κεφάλαιο της φθοράς, της σκλαβιάς στην αμαρτία και ανοίγει το κεφάλαιο της λύτρωσης και της ελευθερίας.
Στον ευαγγελισμό η ελευθερία σαρκώνεται στη συγκατάθεση της Παναγίας στο χαρμόσυνο μήνυμα του Αρχαγγέλου. Στο 1821 στην απόφαση των Ελλήνων να αποτινάξουν την τυραννία της μακρόχρονης σκλαβιάς.
25η Μαρτίου 1821: Ένα έθνος κοιτάζει τον κατακτητή του με περιφρόνηση και τον τάφο του με
αδιαφορία.
Ένα ολόκληρο έθνος επιλέγει μια ώρα ελεύθερης ζωής και όχι πολλά χρόνια σκλαβιάς και φυλακής.
Η μεγάλη αυτή ώρα έχει έρθει, η Ελληνική επανάσταση εκρήγνυται! Το ελληνικό έθνος, μολονότι
δεν έχει νικήσει ακόμη ούτε μία φορά στο πεδίο της μάχης, έχει εντούτοις κερδίσει τον πόλεμο
σ’ ένα πεδίο απείρως δυσκολότερο: έχει κρατηθεί ως οντότητα μέσα σ’ ένα χωνευτήρι λαών για
τέσσερις ολόκληρους αιώνες κι αυτό συνιστά την πρώτη, λαμπρότατη νίκη του πριν τα
πολεμικά γεγονότα!
Παρά την ακατάσχετη αιμορραγία και τις αντίξοες περιστάσεις, οι Έλληνες, όχι μόνο διατήρησαν
τη συνείδηση της εθνικής τους υπόστασης αλλά συγκέντρωσαν μέσα τους ηθικές και
πνευματικές δυνάμεις ανυπολόγιστες κρατώντας «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της
ψυχής τους».
Σ’ αυτό συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία μετά την αποφράδα ημέρα της Άλωσης στα 1453 στάθηκε αληθινή κιβωτός του Έθνους. Αν και υφίσταται τις πιο ανίερες αυθαιρεσίες από την πλευρά των Οθωμανών, είναι παρούσα σε όλες τις τουρκοκρατούμενες ελληνικές κοινότητες. Συντηρεί σχολεία, θυμίζει στους υπόδουλους την εθνική τους ταυτότητα, υπαγορεύει κοινούς κανόνες ζωής και –κυρίως- μέσα στα κρυφά σχολειά διασώζει την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να διαφυλαχτεί η ενότητα, η αλληλεγγύη και η ελπίδα της λευτεριάς. Συγχρόνως η ψυχή των Ρωμιών θερμαίνεται από τα εθνικο-απελευθερωτικά κηρύγματα των Ελλήνων διανοουμένων, που πολλοί τα υπογράφουν και με το αίμα τους : του Ρήγα Φεραίου, του Αδαμάντιου Κοραή, του Ευγένιου Βούλγαρη και από τις φωτισμένες διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
αδιαφορία.
Ένα ολόκληρο έθνος επιλέγει μια ώρα ελεύθερης ζωής και όχι πολλά χρόνια σκλαβιάς και φυλακής.
Η μεγάλη αυτή ώρα έχει έρθει, η Ελληνική επανάσταση εκρήγνυται! Το ελληνικό έθνος, μολονότι
δεν έχει νικήσει ακόμη ούτε μία φορά στο πεδίο της μάχης, έχει εντούτοις κερδίσει τον πόλεμο
σ’ ένα πεδίο απείρως δυσκολότερο: έχει κρατηθεί ως οντότητα μέσα σ’ ένα χωνευτήρι λαών για
τέσσερις ολόκληρους αιώνες κι αυτό συνιστά την πρώτη, λαμπρότατη νίκη του πριν τα
πολεμικά γεγονότα!
Παρά την ακατάσχετη αιμορραγία και τις αντίξοες περιστάσεις, οι Έλληνες, όχι μόνο διατήρησαν
τη συνείδηση της εθνικής τους υπόστασης αλλά συγκέντρωσαν μέσα τους ηθικές και
πνευματικές δυνάμεις ανυπολόγιστες κρατώντας «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της
ψυχής τους».
Σ’ αυτό συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία μετά την αποφράδα ημέρα της Άλωσης στα 1453 στάθηκε αληθινή κιβωτός του Έθνους. Αν και υφίσταται τις πιο ανίερες αυθαιρεσίες από την πλευρά των Οθωμανών, είναι παρούσα σε όλες τις τουρκοκρατούμενες ελληνικές κοινότητες. Συντηρεί σχολεία, θυμίζει στους υπόδουλους την εθνική τους ταυτότητα, υπαγορεύει κοινούς κανόνες ζωής και –κυρίως- μέσα στα κρυφά σχολειά διασώζει την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να διαφυλαχτεί η ενότητα, η αλληλεγγύη και η ελπίδα της λευτεριάς. Συγχρόνως η ψυχή των Ρωμιών θερμαίνεται από τα εθνικο-απελευθερωτικά κηρύγματα των Ελλήνων διανοουμένων, που πολλοί τα υπογράφουν και με το αίμα τους : του Ρήγα Φεραίου, του Αδαμάντιου Κοραή, του Ευγένιου Βούλγαρη και από τις φωτισμένες διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Αν και η Οθωμανική βία καταπίεζε σκληρά τους Έλληνες, πολλές γενιές γεννήθηκαν και πέθαναν με το όνειρο της ελευθερίας. Αυτό το όνειρο διατράνωναν σε προκήρυξή τους οι Έλληνες της Πελοποννήσου όταν έγραφαν: «Ομοφώνως αποφασίσαμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν. Εστερημένοι από όλα τα δίκαιά μας αποφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα και να ορμήσωμεν κατά του τυράννου».
Η επανάσταση του 1821 υπήρξε μια πανεθνική εξέγερση, ένας πανελλήνιος αγώνας. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γράφει: «Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση, ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση».
Η ελληνική επανάσταση δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση που εδραιώθηκε λόγω ευνοϊκών συμπτώσεων, εφόσον μάλιστα καμία από τις μεγάλες δυνάμεις δεν πρόστρεξε από την αρχή για βοήθεια ∙ αντίθετα, την καταδίκασαν ομόφωνα. Ο Έλληνας αδιαφόρησε ολότελα για τη γνώμη των ισχυρών, ως που ανάγκασε τα ευρωπαϊκά έθνη όχι απλά να προσέξουν την υπόθεσή του αλλά και να την συνδράμουν αργότερα ως Φιλέλληνες. Ο Έλληνας ζήτησε το αδύνατο πέρα από κάθε λογική, με πίστη και με πείσμα. Κι έγινε το θαύμα: το αδύνατο έγινε δυνατό.
Από τη φλόγα της 25ης Μαρτίου ανάβει μια τεράστια πυρκαγιά από τη Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη! Το μέγα φως της καταυγάζει όχι μόνο το υπόδουλο γένος των Ελλήνων, αλλά και όλους τους υπόδουλους λαούς εκείνης της εποχής. Το εθνεγερτήριο σάλπισμα "Ελευθερία ή θάνατος" αντηχεί απ’ άκρου εις άκρον, εκεί όπου πριν, "όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά". Με το σάλπισμα εκείνο μιλούν τα ιδεώδη ενός ολόκληρου λαού, που τρέφεται και γιγαντώνεται από τις ιστορικές του καταβολές.
Η Αγία Λαύρα δίνει το σύνθημα και το Λάβαρο της Επανάστασης γρήγορα σκεπάζει όλη την Πελοπόννησο, την Ανατολική Στερεά αλλά και τη νησιωτική Ελλάδα. Παντού δίνουν το παρόν οι εκλεκτοί της φυλής, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, που κατορθώνουν να ενσαρκώσουν τα ιδανικά της στον πιο ψηλό βαθμό: ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, o Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Νικηταράς, ο Γρηγόριος Παπαφλέσσας, ο Διάκος στην Αλαμάνα και ο Ανδρούτσος στο Χάνι της Γραβιάς, ο Καραϊσκάκης στην Αράχοβα, ο Ψαριανός πυρπολητής Κανάρης, ο Ανδρέας Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους…. και άλλοι γνωστοί και άγνωστοι αγωνιστές, γράφουν σελίδες δόξας.
Και μένουν το Αρκάδι και το Κούγκι, άστρα φωτεινά στο στερέωμα της Οικουμένης. Οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες και οι Σφακιανοί, οι άξιοι που φύλαξαν αμόλυντες τις φωλιές τους. Την πίστη στης ζωής τα ιδανικά αποδεικνύουν οιελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου. Το Μανιάκι και τα Βασιλικά, το Βαλτέτσι και η Νάουσα, η Χαλκιδική, οι Σέρρες και τα Βοδενά γίνονται βωμοί που μαρτυρούν πως η θέληση ενός λαού είναι ικανή να διδάξει πώς να ζει κανείς λεύτερος. Κι αν η επανάσταση στη Μακεδονία δεν έχει ορατά και άμεσα τα αποτελέσματα, όμως είναι καθοριστικής σημασίας αφού απασχολεί μεγάλο αριθμό τουρκικών δυνάμεων κι έτσι εδραιώνεται η Επανάσταση στο Μωριά.
Όταν αργότερα ο αγώνας κινδυνεύει, όχι από τους υπέρτερους αριθμητικά εχθρούς, αλλά από τα δόρατα της διχόνοιας, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης διδάσκει: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάξομεν και να μην λέγει, ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
Οι Έλληνες απέδειξαν ότι η μεγαλοσύνη στους λαούς δεν μετριέται με το στρέμμα: με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται, και με το αίμα. Κι αν έτσι μετρηθεί η πατρίδα μας είναι ασύλληπτες οι διαστάσεις της. Ο αγώνας για την εθνική παλιγγενεσία των Ελλήνων είναι η αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού αντίθετα προς κάθε λογική πρόβλεψη. Χωρίς αμφιβολία, ο αγώνας αυτός έχει την ουσία και τις διαστάσεις ενός θαύματος. «
Γιατί στο θαύμα κι όχι στη λογική, χρωστάει την ανάστασή του το Γένος»,
έγραψε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Το 21 είναι ένα θαύμα, ένα μεγαλούργημα ενάντια στη λογοκρατία, είναι το ξεκίνημα ενός αγώνα που αψήφησε τους αριθμούς. Η λογική δεν μπορεί να αισθανθεί το δημιουργικό μεγαλείο μιας ιερής παραφροσύνης, που δεν είναι γέννημα των υπολογισμών αλλά της πίστης… Το ολιγάριθμο γένος των Ελλήνων έδειξε το μέγα θαύμα στην ανθρωπότητα, όταν την 25η Μαρτίου κατέθεσε τη ζωή του ως ενέχυρο της ελευθερίας.
Σήμερα, 200 χρόνια περίπου μετά, σ΄ αυτούς τους νεκρούς εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας και με όλες τις εκδηλώσεις τιμής προσπαθούμε να αναμοχλεύσουμε την κληρονομιά μας, να συνειδητοποιήσουμε το ιερό μας χρέος. Σήμερα που επαναπαυτήκαμε στη λευτεριά μας και στα αγαθά μας, τα ματωμένα χώματα ας ξυπνήσουν μέσα μας την αίσθηση ενός αλλιώτικου χρέους, όχι οικονομικού. Είναι καιρός να θυμίσουμε στον εαυτό μας και στη νέα γενιά ότι είμαστε παιδιά όλων εκείνων των επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών του ΄21. Είναι καιρός να φυλλομετρήσουμε την ιστορία και να αντλήσουμε πάλι δύναμη από το ηρωικό παρελθόν... Τα μεγάλα κατορθώματα καταγράφονται για να μας κάνουν να στοχαζόμαστε τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας πρέπει. Για να μην αναγκαστούμε να ξαναζήσουμε την ιστορία που ξεχάσαμε…
Σήμερα, που η χώρα μας διέρχεται μια κρίση που τη βαφτίσαμε οικονομική, αλλά στο βάθος ξέρουμε πως είναι ηθική και πνευματική…
Σήμερα, που πληρώνουμε σα χώρα και λαός όχι τα δανεικά, αλλά τα ιδανικά που ξεπουλήσαμε. Πιστοί στα ιδεώδη της φυλής, και στων προγόνων τη φωνή υπακούοντας, αντίσταση χρειαζόμαστε. Ας το πούμε κι εμείς μαζί με τον γέρο του Μωριά κι ας το πιστέψουμε… «Σε μας μένει να ισιάξουμε και να στολίσουμε τον τόπο με θεμέλια της πολιτείας: την ομόνοιαν, τη θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερίαν» και ας το φωνάξουμε για να το ακούσουμε μαζί με τον Αδαμάντιο Κοραή το «Δράξασθε παιδείας…» Μόνο μέσα από την παιδεία θα γίνετε ελεύθεροι άνθρωποι και όποιος είναι ελεύθερος, συλλογάται καλά και άρα ενεργεί σωστά.
Μάθημα εθνικής αναγέννησης μας προσφέρεται σήμερα, εφαλτήριο αντίστασης ενάντια στα εθνικά και ατομικά μας ελαττώματα. Η 25η Μαρτίου είναι για όλους αλλά και για τον καθένα μας, τρόπος ζωής που μας προσφέρεται να ζήσουμε. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» κι η χώρα που τη γέννησε και την ανέστησε οφείλει να τη διαφυλάξει αιώνια. Η ψυχή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη πλανιέται ολοζώντανα ανάμεσά μας ψιθυρίζοντας: «…και μην ξεχνάς γιε μου πως εμείς ξοφλήσαμε πια. Ως εδώ ήταν. Τώρα η πολύπαθη Ρωμιοσύνη στηρίζει την ύπαρξή της στη λεβεντιά σας.»
Τιμή και δόξα στην αδούλωτη Ελληνική ψυχή!
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του ΄21!
